Bir şehir bir ben…
Yine uyanıyorum geceye. Saatin tik takları beynimin içinde, sensizlik akıyor geceye… Yarasa ruhum uyanışa geçmiş kendini ait hissettiği bu sınırlarda…
Dışarıdan yalıtılmış ömrümü geriye atıyorum. Ayak izlerimi bıraka bıraka çıkıyorum koca bir gece önümde… Karanlık sokaklar herkesin ruhu huzurda benimki ise yokluğun kol gezdiği yarım hikâyelerde… Bütün tehlikelere açık; en büyük tehlike elimde patlamaya hazır bir bomba kalbim kime versem patlayacak kim sarılsa onu yok edecek. sokakta ilerlerken eze eze geçmişimi, beynimin labirentlerinde mecburi gezinti içimin sesini açan, birkaç duble azaltır mı? Düşünmeden edemiyorum her şey eksik… Bir yapboz sanki aşkım her parçası bir başkasında kimsede tamamlanamıyor ama elinde o son parçayı tutan resmi tamamlayan işte aranan…
Durmak yok hayat gibi yol alıyorum arkaya bakmak yok. Teli kopmuş bir keman gibi aşkım istediğin kadar uğraş bir şarkıyı tamamlayamayan… Notası kayıp bir beste ömrüm her tınıda kulağımı dayıyorum kayıp şarkının son sözleri burada mı acaba diye…
Kumsalda bir çocuk gibiyim… Hayatım bir deniz ayın çekiminden kaçamayan anlatamasam da gel gitler sebepsiz, benden ayrı kendiliğinden artık kalp atışlarım… Kumsala yazar gibi yazıyorum ömrümde seni biliyorum silinmesi kolay: bir dalga sadece gelip alıp götürecek ama düşünmeden edemiyor insan dalga seni alıp götürse de oraya yazılı olduğu gerçeğini ne yok edecek, sözler uçsa da o sözlerin söylendiği gerçeğini hangi sessizlik kapatacak… Sen şimdi yolun karşısından bakarken bana kim bana hatırlatacak bir zamanlar yanımda atan bir kalbin olduğunu…
Biri geliyor yanıma soruyor ruhun kayıp, bir liman mı istiyorsun? Bilmiyorum kendimden sığındım bu bedene, kendime bile söyleyemediğim cümlelerden kaçtığımdan, kendi limanımda demir atmışım, çıkamıyorum yolculuklara bir gemi yanaşacak olursa kapalı bu liman yabancılara diyişim ondan. Tek bir şey demek istiyor:-yakamoz var ayla deniz kavuşamıyor işte ayrılıkla sevişiyor-söyle diyorum hayatın aşk değil aşk hayatın olmuş diyor ve ardına bakmadan gidiyor ne demek istedi acaba? Beni ezen bir cümleydi galiba aşkı hayatım yapmışım… Ondan mı benim dediğim aşkı birine vermek bu kadar zor ya da paylaşmak?
Bir sahil rakım sıfır yükseklik korkum var zaten kaderin uçurumlarında atlamaya hazır bir halde bakarken geleceğe, gelecek dediğim puslu bir gece… Ve her gecenin sonu gelmeliydi birbirini kovalayan hiç kavuşmayan gün ve gece… Seni rüzgâra teslim ediyorum dolaşacağı bir dünya var önünde, istemese de seni bana geri getirsin diye ben uzaklaşırken rakımımı artırırken içimde gün geliyor, yarasa ruhum uçmaya hazır önümde bir şehir bir ben… Çekiliyorum kendi mağarama ve oraya keşfedilmemiş bir anı yakalamaya gidiyorum… Koptuğum bedenime, ruhumu bedenime teslim etmeye. Kendinden kaçmak bu yüzden imkansız önümde yine bir şehir bir ben bir de gece!!!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder